Kasztel Quess

Jostein Siwy

* Potrzasnął głową, za ramiona Panią Tatsu ujął *
- Nie, Pani, samotnej Was nie ostawimy - odrzekł zdecydowanie. - Nie może to być. A i nie mówcie o tym, żeście to Wy, Pani, nieszczęść przyczyną. Boć nieprawda to. Choć nie chcemy tego, czasami się przydarzają. Tak jest na tym świecie i nie nasza moc to zmienić. Ale po każdej burzy świeci słońce i rozkwita na niebie tęcza.

tatsu

*Uniosła głowę, oczy ślepe ku Josteinowi kierując, a uśmiech smutny na usta przywołując i rzekła*
- Wszak me życie tylko ranami innych znaczone. Jam zabiała, jam raniła tak dusze, jak i ciała... czyż nie są to nieszczęścia, które samam przyniosła?

Jostein Siwy

- A wielu pomogliście, Pani, i od ran czy nawet śmierci uchroniliście - odrzekł na to.
- Każdy chyba, kto do Galimoru przybył ma jakąś przeszłość, Pani - dodał - Chociażby ja. I przeze mnie ginęli inni, ci, którzy jako bratu mi ufali.
* Pragnął, by jego słowa przyniosły pani na Quess choć trochę ukojenia *
- Wasze życie, Pani, znaczone także wdzięcznością tych, którym pomogliście, nierzadko życie i zdrowie Wasze narażając - dopowiedział z powagą.
- Mnie chociażby. I w zamian jeno swą przyjaźń Wam ofiarować mogę. I proszę, abyście ją, Pani, przyjęli.

tatsu

- Jeno Wam nikt przeszłości nie wypomina, nie przydaje ran i boleści.
*Powstała z klęczek, lekko dłonie wyciągnęła z dłoni Josteina*
- Muszę w samotności wszystko przemyśleć. W góry pojadę. Zaraz każę konie szykować - przeszła parę kroków w stronę drzwi, odwróciła się i rzekła - Dziękjuję Wam, panie. Za wszytko.
*Odwróciła się i wyszła z konaty treningowej.*

Jostein Siwy

* Stał, za Panią Tatsu spoglądając *
- Nikt nie wypomina. Ale i nie musi... - rzekł w przestrzeń.
* Ostatnie spojrzenie na trzy miecze rzucił i z sali treningowej wyszedł *